Kitbash prototyping

Binnen een Design thinking proces is het maken van kleine prototypes om van te leren erg belangrijk. Vaak worden hier methodes voor ingezet als paper prototyping, woodblocking en wizard of oz methodes. Om een authentieke reactie bij je gebruiker te ontlokken is het van belang dat deze echt geloofd dat de interface werkt. De wizard of oz methode doet dit door net te doen alsof het product al werkt:

The Wizard of Oz method is a process that allows a user to interact with an interface without knowing that the responses are being generated by a human rather than a computer by having someone behind-the-scenes who is pulling the levers and flipping the switches.

Voor een prototype is het belangrijk dat je de meest eenvoudige manier zoekt om je idee te testen: met pen papier en post its kom je baak ver. Soms kunnen de belangrijkste ideeën achter je concept niet worden getest met eenvoudig prototype. Als dit het geval is probeer ik vaak een hybride aanpak: een aanpak waarbij ik een gedeelte van het project wel technisch uitwerk, op zodanig niveau dat het een testleider in staat wordt gesteld de andere onderdelen van het proces te improviseren.

Een voorbeeld hiervan is het concept dat Rebecca Hummelop dit moment aan het onderzoeken is voor Visio. Visio begeleidt mensen met een visuele en verstandelijke beperking. Veel reguliere spellen zijn voor deze doelgroep niet te spelen, vanwege de focus op de visuele informatie. Rebecca wil bekijken welke rol “trillingen” kunnen spelen binnen spellen, kan hiermee spelinformatie worden overgedragen. Om dit concept te kunnen testen heb ik een kleine app gemaakt, die verschillende trillingen kan “afspelen”. De trilpatronen kunnen worden geactiveerd vanuit een website. De app en de website hebben geen verdere visuele of interactieve invulling. Het is zodanig uitgewerkt dat de verbeelding van iemand in de test de rest kan doen. Dit stelt de testleider in staat om verschillende concepten uit te proberen, ze kan een verhaal vertellen met keuzemomenten. Of misschien een soort spel spelen.

Qua techniek heb ik hiervoor het volgende gedaan: iOs beschikt over een goede ondersteuning voor “trilingen”/ haptics. Ik heb een voorbeeld applicatie van Apple gepakt, en daar met behulp van Pusher de mogelijkheid aan toegevoegd om deze van afstand te bedienen. Vervolgens heb ik een oud Ruby Sinatra project omgebouwd zodat er een eenvoudige website is die als afstandsbediening fungeert. Vaak recycle ik elementen uit oude projecten en bouw daaruit het prototype op; vergelijkbaar met “kit bashing”.

Uiteindelijk kon er met dit houtje-touwtje prototype een goede test worden gedaan.

Zowel hoog niveau als laag niveau cliënten reageerde erg goed op de trillingen. Het gaf een extra dimensie aan het verhaal waarin ik de trillingen had verwerkt. Zelfs bij een cliënt die een ernstige meervoudige beperking heeft en dus geen mogelijkheid heeft in motorische beweging moest hij lachen toen we de telefoon tegen zijn hand aan hielden.